توضیح: تصور ما از نماز در وقتی که آن را در اول وقت می­خوانیم کاملا متفاوت از وقتی است که آن را در آخر وقت می­خوانیم. کسی که نماز خود را به تأخیر می­اندازد، مدام احساس دلشوره و دلواپسی دارد و بار سنگین نماز را بر دوش خود احساس می­کند تا اینکه نمازش را بخواند. اما کسی که مقید است که نمازش را در اوّل وقت بخواند چنین تصوری از نماز بخواهد داشت.  

فرض کنید رضا نماز خود را نخوانده است. وقتی مشغول میل کردن ناهار است احساس بدی در وجود او راه پیدا می­کند. هنگامی که به نهان خود مراجعه می­کند می­فهمد علت آن دلشوره نخواندن نماز است. بعد از نماز که ـ مثلا ـ می­خواهد استراحت کند باز دلشوره دارد. وقتی از خواب بیدار شد این دلشوره همچنان همراهش است و خلاصه تا آخر وقت بار نماز را به دوش می­کشد تا اینکه از ترس قضا شدن نماز تکلیفش را ادا کند. شب هم به همین صورت نگرانی نماز مغرب و عشاء را دارد تا اینکه در آخر وقت نمازش را بخواند.

اما علی به محض شنیدن صدای اذان نماز ظهر و عصر خود را می­خواند. علی مشغول صرف ناهار است که به یکباره به یاد نماز خود می­افتد. در این صورت احساس رضایت می­کند چون نمازش را خوانده. و خلاصه در تمام وقت نماز که یاد نماز خود می­افتد همین احساس خوش آیند را تجربه می­کند.

وقتی به نحوه­ی نماز خواندن رضا و علی نگاه می­کنیم متوجه می­شویم که:

1. نماز برای رضا کاری بس سخت و تکلیفی ناراحت کننده است، اما برای علی کاری آسان و تکلیفی دوست داشتنی می­باشد. 

2. رضا نماز می­خواند تا تمام شود. به همین دلیل لذتی از آن نخواهد برد. ولی علی نماز می­خواند تا وظیفه­ی بندگی خود را به جای اورده باشد.

3. علی برنامه­ی منظمی برای نماز دارد. به همین دلیل سنگینی و کلفت عمل از او برداشته می­شود.امّا رضا به دلیل نداشتن برنامه­ی منظم همواره مشقت آن عمل را به دوش می­کشد.